leertraject Archieven - Buro Berk

En toen was er Basecamp

Een innerlijk dialoogje

Na enkele individuele coachingsgesprekken bij Elke  (mijn leven moest dringend wat richting krijgen) kreeg ik de uitnodiging om deel te nemen aan Basecamp. Klonk intrigerend. Ik zou mezelf niet zijn als ik niet wat research deed en vorige Basecampers contacteerde om meer details te vragen. Wat leer je er? Hoe is dat? Is het het waard? Kortom, de oren van het hoofd zagen. Ik zou nog minder mezelf zijn als ik niet na die gesprekken een innerlijk dialoogje opstartte. Hieronder een bloemlezing van wat er zich afspeelde…

– Gelezen, Bert? Een uitnodiging voor dat Basecamp! Geweldig, toch?

– Geweldig, geweldig. Relax, Bert. Voel je maar niet uitverkoren of zo, he, ze stelt die vraag aan meerdere mensen. Daarom is het ook een groeps… dinges.

– Ja maar toch! Dat moet toch de max zijn, met een groep hoogbegaafden – pardon, berkenprofielen – samen kunnen gedachten uitwisselen, twijfels uitspreken, op snelheid komen… Jezelf kunnen zijn?

– Jij jezelf zijn? Na een tijdje misschien. Vergeet niet dat je jezelf zo ongeveer altijd aanpast. De kat uit de boom kijkt. Gegarandeerd dat daar een groep hyperintelligente specialisten samenkomt; dan kan jij beter stil blijven.

– Ja maar, misschien zijn ze allemaal wel een beetje onzeker? En kunnen we eerst leren rustig worden wanneer we zien dat we eigenlijk allemaal hetzelfde zijn?

– 12 Berten samen??? Arme Elke!

– Maar nee, kieken, dat bedoel ik niet. We zullen waarschijnlijk overeenkomsten, patronen zien bij elkaar. Geef toe, we doen niks anders. En ben je die Basecampers van vorig jaar al vergeten? Die waren allemaal laaiend enthousiast! Trouwens, zagevent, heb je gezien waar? Wat een prachtlocatie! Open velden! Paarden! Rust! En 1,5 uur gratis individuele coaching! En…

– Bert, je enthousiast doordrammen vind ik een tikje vermoeiend.

Join the parade, Bert.

– Hrmph. Jij ziet dat dus zitten, met 12 onbekenden?

– Nee. Ik zie dat helemaal niet zitten. Je kent me goed genoeg. Maar misschien zal het minder erg zijn met zo’n groep. Als er iemand ons snapt, dan zullen zij het toch wel zijn, zeker!

– Ja, okee, good point. Ik ben ook wel wat nieuwsgierig naar hun verhalen…

– We zullen al onze moed verzamelen en er gewoon voor gaan. Durf jij dat?

– Natuurlijk durf ik dat!

– Okee, dan mag jij de leiding nemen. Jij kan dat. Deal?

– Deal.

– Dus we doen het?

– Zucht… Okee, we doen het.

En toen was er Basecamp.

 

Mezelf zijn

En de verhalen waren waar. Zeker, in het begin gaat het allemaal wat stroef; ik was wat gereserveerd. Maar dat veranderde snel. De ongedwongen stijl van Elke was de sleutel. Geen saaie lezingen: korte theoretische sessies werden afgewisseld met oefeningen in kleine groepjes of per twee. Voor ik het wist, was ik enthousiast aan het doordrammen met enkele Basecampers. En zij deden dat ook! Het berkenprofiel dat ons verbond, zorgde voor meer openheid. Lower the shields, Mr Bert.  Ik kon mezelf zijn. Ik mocht mezelf zijn.

Anderen bedelven met vragen? Check. Wild associërend 10 onderwerpen tegelijk aansnijden? Check. Af en toe een onnozelheid in de groep gooien? Checketh! Even naar de paarden gaan kijken als het me even wat te veel werd? Check. Daarna weer aan 200 km/u in gesprekken vliegen? Checkediecheck.

 

Durven

Ondertussen zijn we een jaar verder en volgen we een soort ‘tweede’ Basecamp waarin we dieper ingaan op een project waaraan we willen werken. Iets wat ons kracht en energie geeft. We helpen elkaar en daardoor onszelf. We durven ons pad zoeken en weten dat we dat moeten.

 

Er was twijfel.

En toen was er Basecamp.

 

Bert Gielen

www.bertgielen.be