Blog - Buro Berk

Een innerlijk dialoogje

Na enkele individuele coachingsgesprekken bij Elke  (mijn leven moest dringend wat richting krijgen) kreeg ik de uitnodiging om deel te nemen aan Basecamp. Klonk intrigerend. Ik zou mezelf niet zijn als ik niet wat research deed en vorige Basecampers contacteerde om meer details te vragen. Wat leer je er? Hoe is dat? Is het het waard? Kortom, de oren van het hoofd zagen. Ik zou nog minder mezelf zijn als ik niet na die gesprekken een innerlijk dialoogje opstartte. Hieronder een bloemlezing van wat er zich afspeelde…

– Gelezen, Bert? Een uitnodiging voor dat Basecamp! Geweldig, toch?

– Geweldig, geweldig. Relax, Bert. Voel je maar niet uitverkoren of zo, he, ze stelt die vraag aan meerdere mensen. Daarom is het ook een groeps… dinges.

– Ja maar toch! Dat moet toch de max zijn, met een groep hoogbegaafden – pardon, berkenprofielen – samen kunnen gedachten uitwisselen, twijfels uitspreken, op snelheid komen… Jezelf kunnen zijn?

– Jij jezelf zijn? Na een tijdje misschien. Vergeet niet dat je jezelf zo ongeveer altijd aanpast. De kat uit de boom kijkt. Gegarandeerd dat daar een groep hyperintelligente specialisten samenkomt; dan kan jij beter stil blijven.

– Ja maar, misschien zijn ze allemaal wel een beetje onzeker? En kunnen we eerst leren rustig worden wanneer we zien dat we eigenlijk allemaal hetzelfde zijn?

– 12 Berten samen??? Arme Elke!

– Maar nee, kieken, dat bedoel ik niet. We zullen waarschijnlijk overeenkomsten, patronen zien bij elkaar. Geef toe, we doen niks anders. En ben je die Basecampers van vorig jaar al vergeten? Die waren allemaal laaiend enthousiast! Trouwens, zagevent, heb je gezien waar? Wat een prachtlocatie! Open velden! Paarden! Rust! En 1,5 uur gratis individuele coaching! En…

– Bert, je enthousiast doordrammen vind ik een tikje vermoeiend.

– Join the parade, Bert.

– Hrmph. Jij ziet dat dus zitten, met 12 onbekenden?

– Nee. Ik zie dat helemaal niet zitten. Je kent me goed genoeg. Maar misschien zal het minder erg zijn met zo’n groep. Als er iemand ons snapt, dan zullen zij het toch wel zijn, zeker!

– Ja, okee, good point. Ik ben ook wel wat nieuwsgierig naar hun verhalen…

– We zullen al onze moed verzamelen en er gewoon voor gaan. Durf jij dat?

– Natuurlijk durf ik dat!

– Okee, dan mag jij de leiding nemen. Jij kan dat. Deal?

– Deal.

– Dus we doen het?

– Zucht… Okee, we doen het.

En toen was er Basecamp.

Mezelf zijn

En de verhalen waren waar. Zeker, in het begin gaat het allemaal wat stroef; ik was wat gereserveerd. Maar dat veranderde snel. De ongedwongen stijl van Elke was de sleutel. Geen saaie lezingen: korte theoretische sessies werden afgewisseld met oefeningen in kleine groepjes of per twee. Voor ik het wist, was ik enthousiast aan het doordrammen met enkele Basecampers. En zij deden dat ook! Het berkenprofiel dat ons verbond, zorgde voor meer openheid. Lower the shields, Mr Bert.  Ik kon mezelf zijn. Ik mocht mezelf zijn.

Anderen bedelven met vragen? Check. Wild associërend 10 onderwerpen tegelijk aansnijden? Check. Af en toe een onnozelheid in de groep gooien? Checketh! Even naar de paarden gaan kijken als het me even wat te veel werd? Check. Daarna weer aan 200 km/u in gesprekken vliegen? Checkediecheck.

Durven

Ondertussen zijn we een jaar verder en volgen we een soort ‘tweede’ Basecamp waarin we dieper ingaan op een project waaraan we willen werken. Iets wat ons kracht en energie geeft. We helpen elkaar en daardoor onszelf. We durven ons pad zoeken en weten dat we dat moeten.

Er was twijfel.

En toen was er Basecamp.

Bert Gielen

www.bertgielen.be

Kwijtgeraakt

Ze zeggen het niet, maar ik zie het aan de schichtige blik in hun ogen. Aan het gehum dat vooral aarzelend klinkt. Ik ben hen weer eens kwijtgeraakt, of zij zijn de draad kwijtgeraakt. (Het hangt er maar vanaf van welke kant je het bekijkt.) Punt is: we zitten niet meer op dezelfde snelheid. En dat op het moment waarop mijn geest wil beginnen freewheelen tot de vonken ervan af spatten. Het moment waarop ik uit puur plezier om het denken eraan toe ben om de verschillende kanten van een probleem nu eens in detail te gaan verkennen. Niets is goed genoeg, want eigenlijk doet dat er niet toe. Maar als ik niet oppas geraak ik mijn ploeg kwijt. En erger ik me te pletter omdat het zo saai is en maar niet vooruit gaat.

Toch niet geschikt voor die job als leidinggevende?

Ik heb nogal wat energie gestoken in het ontwikkelen van vergader-, brainstorm- en creatieve technieken en in het indijken van mijn ergernis. Om toch maar meer dynamiek in het gesprek te krijgen. Omdat ik maar niet begreep waarom ik “ze niet meekreeg”. Omdat ik echt en oprecht dacht dat ik toch niet zo geschikt was voor die job als leidinggevende. Behoorlijk uitputtend allemaal. En weinig constructief.

Leidinggevende én berk

Vorig jaar maakte ik kennis met het begrip ‘berk’ zoals Elke Pelemans ermee werkt. En met die metafoor lokt ze me keer op keer weg van het denken in tegenstellingen als ‘slim en dom’, en van beladen begrippen als hoogbegaafd. Een berk, die maakt de grond weer vruchtbaar, vertelt Elke dan. Dat wil dan zeggen (denk ik) dat je als berk uitgenodigd wordt om wortel te schieten, en dat je in die beweging de bodem weer vruchtbaar kan maken. Ze zeggen weleens “het gras groeit niet door eraan te trekken”. Ik denk dat ik al veel gras heb willen doen groeien. En intussen vergat ik zelf wortel te schieten.

Wortel schieten

Ik ben blij met dat begrip berk. Het is een mooi beeld voor dat steeds terugkerende gevoel van de eeuwige buitenstaander te zijn, zelfs al zit ik ergens middenin. Blij ook omdat het ruimte geeft voor dat dwingende en dringende gevoel van een verschil te willen maken. Natuurlijk begrijpt geen kat waar dat begrip voor staat. En misschien geeft dat wel het beste de ervaring weer om als berk in de wereld te staan. Het valt niet altijd uit te leggen, maar het is een ervaring. Van wortel proberen te schieten in onvruchtbare aarde, en daar iets mee teweeg willen brengen.

An

Weinig plekken met ‘holding space’ voor je creative drive

Berken hebben ‘holding space’ nodig om hun eigen visie, hun eigen dromen, hun eigen projecten te concretiseren. Zolang ze die holding space niet hebben, steken ze hun creatieve energie in de visie, dromen, projecten en levens van anderen; vaak met energieverlies en teleurstellingen tot gevolg.

Er zijn weinig plekken waar dat verlangen om verschil te maken, om te creëren verwelkomd wordt en mag sturen. Creative drive is taboe. Wie denk je wel dat je bent?! Dus komt er een pak schaamte op dat verlangen zitten. Je gaat niet voluit, je rijdt met de rem op. En omdat de drive niet verwelkomd wordt, zoekt hij aandacht en neemt ongezonde vormen aan.

De onrust, het onbehagen vanwege het gebrek aan impact wordt in de directe omgeving vaak weggeredeneerd. ‘Als je nu maar gewoon doet en blij bent met wat er is, zou je je niet zo … voelen.’ Dus doe je héél hard je best om binnen de lijntjes te kleuren in de hoop zo rust, helderheid en richting te vinden want ‘ja, het zal wel aan mij liggen’; waardoor de onrust en het onbehagen alleen maar toenemen.

Wanneer coaching, loopbaanbegeleiding of therapie het berkenprofiel niet ziet

Wanneer coaching het berkenprofiel niet ziet, mist het de hefboom om diepgaande shifts te faciliteren. Er moet een antwoord komen op de vraag waarom je zo afwijkt van de andere bomen. Dan komt er ruimte vrij op identiteitsniveau en klikken alle andere niveaus (overtuigingen, skills en gedrag) mee.

Wanneer loopbaanbegeleiding het berkenprofiel niet ziet, leidt dat tot niet-vervullende keuzes. Bovendien loop je – in het geval van gekke sprongen, ‘autodidactische’ gaten en uiteenlopende interesses in je cv ☺ – de kans mis om je loopbaan te reframen.

Wanneer therapie het berkenprofiel niet ziet, wordt de stress, de angst en de onzekerheid, die hoort bij het anders-zijn (ervaringswereld), de manier waarop je je ontwikkelt (ontwikkelingsweg) en het creëren op een kale grond (rol), gelinkt aan je verleden of aan pathologie. Waardoor je blijft hangen in een verhaal dat je geen stap verder brengt.

Iets van jezelf aan de wereld willen geven

Begaafdheid gaat over het diepe verlangen om iets van jezelf aan de wereld te geven. Dat geschenk zit niet pakklaar in je rugzak. Het is de vrucht van een lange eenzame tocht door onherbergzaam gebied. Doordat hoogbegaafdheid vaak uitsluitend geassocieerd wordt met hoge intelligentie en straffe prestaties gaat de ontwikkelingsweg van begaafdheid verloren; en daarmee ook de moed en het harde werk om dat geschenk uit je rugzak te halen.

Neen. Vanwege het vleermuisprincipe.

Een vleermuis vindt haar weg in het donker doordat ze ultrasone signalen uitzendt die terugkaatsen. Als er niets terugkaatst, dan kan de vleermuis niet navigeren.

De signalen die begaafde mensen uitzenden, zijn ‘high voltage’. De grote leerhonger, de intensiteit, de complexiteit en de creative drive zorgen voor een laserkwaliteit die niet iedereen aankan. Te bedreigend, te overweldigend, te verwarrend. En daardoor komt er weinig terug.

 Read more

Een tijdje geleden krijg ik een telefoontje van Ans. Of ze een keer mag langskomen voor een gesprek? Haar collega’s hebben geopperd dat ze ‘hoogbegaafd’ is. En het is niet de eerste keer dat ze dat hoort. Ze heeft ondertussen véél gelezen over het onderwerp en wil graag een klankbord. Maar ik ben ook bang, zegt ze, ik weet niet of ik wel zo slim ben. En eigenlijk interesseert me dat ook niet. Het is vooral dat gevoel ‘een rare’ te zijn en daar in mijn jobs steeds tegenaan te lopen.

Na een viertal gesprekken zie ik een andere Ans. Er is rust, helderheid en richting gekomen. ‘Weet je, Elke, ik heb maanden rondgelopen met die vraag of ik wel zo slim ben. Al mijn energie ging ernaartoe. Nu weet ik dat het niet gaat over slim-zijn, maar over zien wat anderen niet zien en de troeven, de uitdagingen en de valkuilen die je daarin tegenkomt. Eindelijk is er ruimte gekomen voor de vraag: wat wil ik?

 Read more